Van Ghost Town naar puur natuur!

Vol verwachting kwam ik aan op het vliegveld van Christchurch, want vooral Nieuw Zeeland was het land waar ik al die tijd zo naar uitgekeken heb. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een vliegveld meegemaakt waar je zo lang moet wachten tot je het land in mag! Controle na controle, wachtrij na wachtrij. Ik was om 15.20 uur geland en zette om 16.50 uur pas mijn eerste voetje buiten de deur. Daar werd ik opgehaald door Gary die mij naar het hostel Kiwi Basecamp bracht. Een klein hostel, maar wel erg gezellig! Eenmaal aangekomen in mijn kamer, gooide ik mijn spullen neer en ging ik op onderzoek uit in de stad. Naja.. misschien is ‘stad’ niet meer het juiste woord voor Christchurch. De stad wordt namelijk momenteel voor 25% gesloopt vanwege een aardbeving die twee jaar geleden heeft plaatsgevonden. Het hele centrum is afgezet met hekwerken, alle winkels zijn verlaten en je ziet overal puin. Ik was moe van de vlucht, had honger en dorst en was eigenlijk alleen maar op zoek naar een supermarkt. Na 1,5 uur lopen en wat navraag te hebben gedaan, vond ik dan eindelijk een restaurant waar ik mijn uitgemergelde lijf kon verblijden met een heerlijke pizza. Zo’n maaltijd smaakt des te beter als je er echt naar snakt (JAMMIE!).

De volgende dag ging mijn tour door de omgeving van Christchurch helaas niet door en heb ik de bus gepakt naar het strand van Sumner. ’s Avonds hebben we in de huiskamer van het hostel de grote tafel omgebouwd tot pingpong tafel en ging ik de strijd aan (onder andere) met David en Santiago uit Argentinië die allebei werkzaam zijn in het hostel. Ik heb me rot gelachen om hun grappen en hun kennis van vreemde talen.

De ochtend erna werd mijn eerste ritje met de Magic Bus een feit. We reden naar Kaikoura, een plaatsje aan de oostkust van het zuidereiland. Kaikoura betekend ‘Crayfish’ in de Maori taal, wat in het Nederlands niets meer is dan een kreeft. Het ieniemieniestadje staat vooral bekend als goede plek om dolfijnen en walvissen te spotten. Toen we aankwamen met onze magische bus moest ik dan ook snel mijn spullen droppen voor mijn eerste tour: met wilde dolfijnen zwemmen! Hier keek ik in Nederland al naar uit. Ik weet hoe het is om op Curacao met getrainde dolfijnen te zwemmen en kunstjes te doen, maar dit is toch wel een heel ander verhaal! Eerst kreeg ik een heel wetsuitpak aan inclusief hoofdstuk, flippers, bril en snorkel (hallo, hoe kan een dolfijn mij nou leuk vinden als we er allemaal hetzelfde uitzien??). Vervolgens gingen we de boot op. Na zo’n 20 minuten varen gaf de schipper al een sein dat hij dolfijnen aan zag komen: ‘it’s a big group of dolphins! I think they’re with 100 to 200 dolphins! Correction…. It’s more like 300 to 400 dolphins!!!!’. Wat een geweldig moment was dat! Overal waar ik keek zag ik dolfijnen! Ik had echter weinig tijd om na te denken want de toeter ging en dat was het sein dat we het water in mochten. Het water was ijs en ijskoud, maar niemand die het merkte door de adrenaline rush die je krijgt tijdens het zwemmen tussen deze geweldige dieren. Je kunt hun aandacht trekken door rondjes te zwemmen, geluid te maken door je snorkel of door met snorkel en al onder water te duiken (dit is echter wel erg lastig omdat je wetsuit blijft drijven). Ik probeerde de rondjes en een aantal dolfijnen zwommen de rondjes met me mee en bleven me volgen. Zo geweldig om contact te krijgen met deze waterwonders! Vervolgens ging ik duiken en dat vonden ze ook wel heel erg interessant! Het is niet met woorden te beschrijven wat voor kick je krijgt van deze zwemtocht!
Na verloop van tijd zwemmen de dolfijnen weer verder, gaat de toeter weer en verzamelen we weer op de boot. Zo hebben we 4 keer met dolfijnen gezwommen. Na de 4e keer waren mijn voeten en handen zo bevroren dat ik nauwelijks nog op mijn benen kon staan, maar wat voelde ik me warm van binnen door de kick. Gelukkig heeft de schipper me even goed opgewarmd…. door middel van een douche met warm water en een kop warme choco bedoel ik dan he ;). Eenmaal opgewarmd hadden we nog genoeg tijd om foto’s te maken van de dolfijnen. Ze vinden het geweldig om kunstjes te doen en voor mij was het weer een kunst om de salto’s, flikflaks en andere gymnastische bewegingen te vangen in mijn lens . Gelukkig is me dat nog aardig gelukt ook.

Eenmaal terug in de Adelphi Lodge (mijn hostel) ging ik samen met mijn busgenootje Michaela Hunter uit Canada eten koken. Daar kwam ik Dennis en Lianne uit Nederland tegen. Dennis was die dag wezen vissen en had een kreeft meegekregen die hij nu aan het klaarmaken was. Uiteraard mochten we allemaal mee eten, want als je in het stadje van de kreeft bent moet je er natuurlijk zeker 1 gegeten hebben! Wat een delicatesse is dat! We hebben dat hele beest uit elkaar getrokken en lekker opgepeuzeld (inclusief de rouwe stukjes die je nog wel eens in sushi vind), dat is pas jammie!

De volgende ochtend ging Michaela met twee Londense jongens (Cas en Harry, de laatste is zo geweldig gay! Love him!) de wandeling maken naar de zeehonden waarna er een wandeling van 3,5 uur volgt over een bergpad. Ik zou walvissen gaan spotten maar toen ik bij de boot aankwam, bleek dat de tour gecanceld was omdat de zee te ruig was. De tour waar ik zo’n zin in had en waar ik al die tijd naar uitgekeken had (zoals zoveel dingen), moest ik dus aan me voorbij laten gaan. Maar ja, positief als ik ben, begon ik vol goede moed ook aan de wandeling. Van het stadje naar de zeehonden was al een uur lopen. Wel gaaf om die beesten van dichtbij te zien, ze liggen gewoon lekker te luieren op het strand en op de rotsen en als ze het te warm krijgen, zwemmen ze gewoon een rondje. Wat een leven! Na deze dieren een tijdje bestudeerd te hebben, begon ik mijn 3,5 uur durende wandeling. Hier kreeg ik geen spijt van, want wat waren de views mooi! Ik heb in Australië vaak met open mond naar de natuurwonderen gekeken, maar ook hier in Nieuw Zeeland wordt ik keer op keer verrast. Met zoveel moois om je heen, is wandelen helemaal niet saai en vermaak ik me opperbest (uiteraard ook heel goed voor calorieverbranding :P). ’s Avonds hebben we wat kaartspelletjes gespeeld met Cas en Harry waarna we de volgende ochtend op weg ging naar Nelson.
Het is erg leuk om met deze bus te rijden want hij brengt ons niet alleen van begin naar eindpunt, hij stopt onderweg ook om dingen te laten zien (zoals een plek aan het water waar een stuk van de Hobbitfilm is opgenomen) of om iets te doen. Zo stopten we bij een wijnboer waar je voor 2 dollar een aantal wijnen mocht proeven. Vooral de Nieuw Zeelandse Riesling was erg goed te doen!
Eindbestemming was Nelson waar we verbleven in Paradiso Backpackers. Ook Dennis en Lianne waren hier en ’s avonds aten we met zijn allen burrito’s, wel een beetje erg pittig maar toch goed te doen.
Helaas was het de volgende dag erg regenachtig. Michaela en ik gingen op weg naar het Abel Tasmanpark waar we logeerden in hostel The Barn. Het Abel Tasmanpark is het kleinste nationale park van Nieuw Zeeland, maar toch erg groot! Het park is vooral bekend om zijn vele "golden beaches" en de zwart granieten rotspartijen die over heel de kust te vinden zijn. Een stukje geschiedenis: In 1642 ontdekte Abel Tasman, een Nederlandse zeeman en ontdekkingsreiziger, per toeval de kust. Hij legde aan bij de kust nabij Mohuo. Door een misverstand met de plaatselijke bevolking, de Maori, kwam het tot gevechten waarbij 4 zeelui het leven lieten. Abel Tasman verkoos toen te vertrekken waarna in 1770 James Cook de baai verder ontdekte en de verschillende baaien een naam gaf.

We lieten ons met de watertaxi afzetten in Anchorage, een strand op 4 uur loopafstand (+/- 13 km door de bergen) van ons hostel. Het was een zogenoemde ‘bumpy ride’ door de golven want die waren huizenhoog! Ik was blij dat ik me goed vasthield want met dit weer zou ik zo overboord gegooid kunnen worden. Op het strand aangekomen begonnen we aan de wandeling. Wat was ik blij met mijn roze wandelschoentjes en mijn moeders regenjas! Al snel waren we zeiknat van de regen, maar bleven mijn voeten en bovenlijf lekker droog. De wandeltocht was prachtig, want zelfs in de regen is de natuur hier super mooi en blijft mijn verwondering over deze pracht en praal bestaan. Na 3 uur kwamen we aan in het hostel waar we na de pannenkoeken lekker ons mandje in zijn gedoken want…. de volgende dag was mijn GROTE dag!

Op vrijdagochtend 11 januari 2013 was het zover, ik werd wakker met maar 1 doel voor ogen: ‘vandaag spring ik uit het vliegtuig en ga ik vliegen!’. Het stomme was dat ik niet eens zenuwachtig was, ik had er gewoon ontzettend zin in. De avond ervoor heb ik nog met mijn opa en oma geskyped, maar het leek me verstandiger om hier maar even niets over te zeggen :P. Om 8.00 uur werd ik al opgehaald door een busje die me naar het vliegveld bracht, het weer was prachtig. Er was geen wolkje in de lucht te bekennen en de zon stond hoog aan de hemel, kortom: een betere dag voor een skydive is er niet.

Ik kreeg ‘Mike’ aangewezen als mijn vliegmaat en daarna werd ik voorgesteld aan mijn cameraman. Mike is al 12 jaar beroep skydiver dus ‘no worries’. Ik kreeg een heel pak aan en werd helemaal ingesnoerd waarna ik door de cameraman werd geïnterviewd voor mijn vlucht. Al snel zag ik een vliegtuigje aankomen, dit was het vliegtuig dat ik straks in de lucht zou gaan verlaten. We moesten ons met zijn allen (3 andere mensen + begeleiding die gingen springen) in het vliegtuigje proppen. Ik zat met Mike, nou ja… op Mike bij de vliegtuigdeur, wij zouden als eerste springen. Ik zat op zijn schoot met mijn voeten op zijn schenen, het deed geen zeer zei die want ik was immers een lichtgewicht (die man verdient een pluim!). Daar gingen we dan, het vliegtuig steeg op en al snel hadden we een geweldig uitzicht. Ik keek uit over het hele Abel Tasmanpark, zag de bergen bij Kaikoura en kon zelfs het zuidelijke deel van het Noordereiland zien!

Boven de 13.000 feet is het nodig om aangesloten te zijn aan de zuurstof en zo kreeg ik al gauw een mondkapje voor waardoor ik lekker kon ademen. Aangekomen op 16.500 feet (vet hoog dus!) deed mijn maat Mike de deur open en klom mijn cameraman naar buiten. Voor ik het wist was het zover, Mike duwde ons uit het vliegtuig en daar vlogen we! Wat een geweld zo hoog in de lucht! Ik zag de cameraman al snel om me heen cirkelen en in de lucht maakten we allerlei handgebaren en uiteraard een aantal coole dancemoves. En dan is het voor je het weet allemaal opeens voorbij, Mike trok aan een koordje en onze parachute ging gelukkig open. Mijn cameraman zag ik doorvliegen naar beneden, zijn parachute ging veel later open zodat hij voor ons kan landen en mijn landing kon filmen. Mike liet me in de lucht zelf de parachute bedienen. Ik kreeg al snel in de gaten hoe je allemaal rondjes kunt draaien in de lucht en we maakten er een ‘crazy flight’ van! Uiteraard mocht ik niet sturen tijdens de landing en nam Mike de welbekende touwtjes in handen. We maakten een prachtige landing, gewoon op de voeten. I did it!! Eenmaal op de grond voelde ik de kick pas echt, ik leek wel stoned! Wat een geweldige ervaring, wat een kick en hoe gaaf was dat!! Het bleef maar door mijn hoofd spoken: ‘ben ik nu echt net gewoon uit een vliegtuig gesprongen’? ‘Heb ik dit nu echt gedaan?’.

Toen ik een beetje bijgekomen was kreeg ik mijn dvd te zien en beleefde ik de momenten opnieuw. Dit is echt het gaafste wat ik ooit heb gedaan en al was het een behoorlijke uitgave, het was het dubbel en dwars waard! Foto’s komen binnenkort… (ik kwam er net pas achter dat er geen cd-rom drive in de laptop van mijn broertje zit.. grrrrr).

Liefs, Femke