Perth en Busselton – een indirect familietripje

Samen met Jorrit ben ik op 2 februari het vliegtuig ingestapt naar Perth. Eenmaal op het vliegveld aangekomen werden we opgewacht door zijn tante Marianne en haar man André, een fransman die nu al zo’n 30 jaar in Australië woont. Ze stonden ons op te wachten met een Nederlands vlaggetje in hun handen dus we hadden al snel een vermoeden dat ze voor ons kwamen. We werden hartelijk ontvangen en in de auto naar Cottlesloe, een buitenwijk van Perth waar Marianne en André wonen, werd er honderduit gepraat. In het huis kregen we allebei een eigen slaapkamer en hebben we heerlijk geluncht. Wat is het toch fijn om verwelkomd te worden op een vliegveld en niet uit te hoeven zoeken hoe je bij je hostel moet komen om vervolgens de badkamer maar met zijn tweetjes te hoeven delen en een hele slaapkamer voor jezelf hebt! WOW… een luxe waar ik niet meer aan gewend was, maar wat is het fijn!

’s Middags bracht Marianne ons naar het strand van Cottlesloe om daar lekker bij te kunnen komen van onze vlucht. Zo hebben we de hele middag op het strand gelegen waarna we uiteraard een biertje op het terras hebben gedronken. Aangezien het huis niet zo ver van het strand ligt, liepen we terug en konden we aanschuiven aan de gedekte tafel. De volgende ochtend gingen we een kijkje nemen in één van de andere buitenwijken van Perth: Fremantle, een klein havenstadje. We hebben er heerlijk rondgelopen langs de haven, het strandje en de winkeltjes. Uiteraard hebben we ons tijdens de lunch tegoed gedaan aan fish en chips onder het genot van live muziek. Hierna hebben we de trein naar Perth genomen waar er om 5.30 uur een concert begon waar we hadden afgesproken met de meiden die met Jorrit naar de outback zijn geweest. We hebben heerlijk in het gras gekletst en naar de muziek geluisterd met blikjes drank in de hand.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om naar ‘Rottness Island’ te gaan en we namen de ferry van Fremantle naar het eiland. Rottness Island is een afgeleide van het Nederlandse woord: ‘Rattennest’. Daar leven namelijk kleine beestjes: ‘Quakkas’, een soort kruising tussen een possum en een rat maar toch schattig. De Nederlanders die het eiland hebben ontdekt vonden het net ratten en noemden het eiland dan ook ‘Rattennest’. Eenmaal aangekomen op het eiland zat er al een grote Pelikaan op ons te wachten op een lantaarnpaal. We kregen onze fietsen en gingen op weg verkenningstocht. Zo fietsten we langs een oude legerbasis, maar ook langs mooie strandjes en over groene heuvels. Het was een mooie tocht tot we er onderweg achter kwamen dat onze waterflessen leeg waren. Wanneer het zo warm is (+30 graden), je lekker actief aan het fietsen bent en er voor de rest niets in de buurt is, dan heb je een klein probleem. Onze missie werd dus: ‘vind zo snel mogelijk drinkwater’. Het was een eindeloze tocht en ik voelde me al aardig slap door te weinig eten en het gebrek aan water. We besloten om naar de vuurtoren te fietsen en dat was een schot in de roos. Daar konden we gelukkig gekoelde flesjes water kopen en nadat ik bijgekomen was, kregen we ook nog even een rondleiding door de vuurtoren met als klap op de vuurpijl een geweldig uitzicht!
Na dit avontuur zijn we weer rustig naar de ferry gefietst terwijl we onderweg uiteraard nog even lekker van het strand en de zee genoten hebben. Eenmaal terug in Cottlesloe stond het avondeten alweer op ons te wachten.. heerlijk!

De volgende ochtend was het de bedoeling om weer met de trein naar Perth te gaan, eenmaal aangekomen op het station van Cottlesloe bleek dat we beide geen kleingeld meer hadden en dat we onze creditcard ook niet konden gebruiken. We besloten om dan maar gewoon in Cottlesloe te blijven en hebben koffie (warme choco natuurlijk) gedronken en een kijkje genomen in de shops voor het tijd was om weer terug te gaan naar ‘huis’. ’s Middags werden we namelijk opgehaald door een andere tante van Jorrit: ‘Joan’. Na een snel bezoekje aan de dochter van Marianne en haar drie kinderen die na ons vertrek speelden dat ze ‘Hollanders’ waren, gingen we op weg naar Busselton. Dit is een tocht van 2,5 uur, dus het meegekregen fruithapje kwam hierbij goed van pas en onderweg leerden we Joan wat beter kennen.

Eenmaal aangekomen in Busselton maakten we tijdens de zonsondergang, samen met Joan en haar man Barry een wandeling over het strand, dat 5 minuten lopen van hun huis ligt. Wat heerlijk om zo dichtbij het strand te wonen! Tijdens het avondeten maakten we een planning voor de komende dagen, nix geen tijd om te relaxen, we moesten alles zien en alles doen wat we in de komende dagen konden proppen! De volgende ochtend was het tijd voor punt 1 op de lijst: een wandeling over de Jetty van Busselton. Dit is een hele lange steiger die 1,8 km de zee in loopt en waar vroeger schepen aanlegden. Uiteraard zijn we helemaal naar het einde gelopen, terwijl je er ook kunt komen met een treintje (sportief als we zijn…). Na een lunch in Busselton centrum (1 straat) gingen we samen met Joan naar Opa Ynte, de vader van Joan en Marianne. Hij komt dus oorspronkelijk uit NL en is nu 92??? Jaar oud geloof ik. Hij rijdt nog steeds auto en woont nog steeds op zichzelf, dat is toch geweldig!?? We hebben lekker gebabbeld en na onze belofte dat we niet weg zouden gaan voor we opa Ynte weer hadden gezien, vertrokken we wederom naar de Jetty. Joan speelt daar namelijk elke maandag en woensdagavond volleybal en ik mocht mee! Daar leerde ik ook Luz-anne (16) en Joop (12) kennen, twee Nederlanders die met hun ouders naar Australië gekomen zijn die nu het restaurant ‘The Deck’ runnen. Twee super aardige kids en ik mocht meespelen in het team van Luz-anne dus dat was natuurlijk helemaal geweldig! Luz-anne beloofde tevens dat ze met mij de Jetty fun run (5 km) zou rennen op zaterdag. Dat is een jaarlijks evenement waarbij je kunt kiezen tussen 5 km, 10 km of een halve marathon. Jorrit ging 10 km doen, maar dat vond ik tijdens mijn vakantie toch net wat te ver. En ik was heel blij dat Luz-anne hem met me wilde rennen, want alleen is maar alleen he? Na een sportief avondje heb ik dan ook heerlijk geslapen.

Op donderdag werden we opgehaald voor onze winery tour door Margareth river, een wijnregio waar de heerlijkste wijnen van Australië vandaan komen. Door een foutje in onze planning had ik niet ontbeten en ging ik de wijn proeven op een nuchtere maag. Zo had ik voor de lunch al zo’n 15 wijnen geproefd.. en als je backpacker bent, dan slik je de slokken wijn die je proeft natuurlijk gewoon door! Je kunt je voorstellen dat we behoorlijk vrolijk aan de lunch verschenen, klaargemaakt door onze guide en erg goed! Ook ditmaal mochten we weer genieten van kangaroevlees, heerlijk!!

Na de lunch hebben we twee proeverijen gedaan bij verschillende wijnboerderijen, waarna we ook nog een proeverij deden bij een brouwerij (5 verschillende bieren). Tot slot proeften we nog kaas en gingen we naar het hoogtepunt van de dag: de chocolaterie. Sinds ik in Australië ben heb ik een verslaving ontwikkeld voor chocola en was ik dus bijzonder tevreden met alle gratis chocolade die voorhanden was. Hierna werden we weer thuis afgezet waar we ons gelijk weer klaarmaakten voor het volgende puntje uit ons programma. Joan en Barry namen ons mee naar vrienden die een ontzettend mooi huis hadden gehuurd, inclusief tennisbaan en zwembad, op een geweldig mooi stukje aarde. Daar hadden we een barbie. In Australië is het heel gewoon dat als je uitgenodigd wordt voor een barbie, dat je zelf eten meeneemt. Heel anders dan in NL dus. Jorrit en ik hadden speciaal een fles wijn voor de gelegenheid gekocht dus gelukkig mochten we mee ;) Na een potje tennis (dat ik uiteraard gewonnen heb), hebben we een heerlijke avond gehad.

Op vrijdagochtend konden we gelukkig lekker uitslapen en hadden we toch nog een beetje relaxtime. ’s Middags kwamen vrienden van Joan en Barry (Greg en July) over om met ons te gaan zeilen op Barry zijn boot. Ik vind het heeriljk om op het water te zijn dus ik keek er erg naar uit. Het bleek dan ook een geweldig tochtje te zijn in heerlijk weer. Onderweg heb ik nog even aan het roer gestaan en uiteraard geholpen met de zeilen etc. Op een gegeven moment stond schipper Jorrit aan het roer en hij kreeg de opdracht richting een boei te varen. Jorrit nam dit echter iets te letterlijk en zo kwam het dat we in plaats van om de boei te varen, de boei raakten en hij bleef hangen onder ons schip waardoor we hem meesleepten. Een lichtelijk gegeneerde Jorrit gaf het roer snel weer over aan Barry die met enkele manouvres probeerde de boei onder ons schip te halen. Uiteindelijk hebben we de boei uit het water moeten halen en zo los gekregen van de boot. Na dit mooie avontuur zijn we lekker gaan eten bij restaurant ‘The Deck’ waarna we naar bed gingen om fit te zijn voor onze run de volgende dag.
Jorrit stond al heel vroeg naast zijn bed voor de broodnodige voorbereidingen m.b.t. zijn 10 km, er moest namelijk wel op tijd ontbeten worden. Ik bleef lekker in mijn bedje liggen tot het laatste moment, om vervolgens na een schaaltje yoghurt klaar te zijn voor enig renwerk. Toen we Luz-anne ophaalden bleek dat ze speciaal voor de run een oranje shirt had gekocht om in te rennen. Voor mij had ze er ook 1 gekocht met op de achterkant ‘Jul’ geschreven. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat er op haar rug ‘Jut’ geschreven stond. Super attent van haar en ik vond het ontzettend fijn dat ze samen met mij ging rennen. Jorrit startte een kwartier voor ons en eigenlijk hadden wij als doel om gewoon voor Jorrit te finishen, toch een opgave aangezien ik na het niet sporten en alle barbies van de afgelopen tijd weinig conditie meer over heb. Na een kwartiertje gingen ook wij van start en al snel zetten we er een behoorlijk tempo in. Wat was ik blij toen we op de helft waren! De zon begon namelijk al flink zijn best te doen en scheen op onze terugweg ook nog eens verschrikkelijk in ons gezicht. Gestaag renden we door, ook al hadden we zo’n irritant ventje om ons heen lopen die telkens zachter ging lopen zodat wij hem inhaalden, waarna hij ons weer voorbij sprintte. Ik schaam me diep, maar in de laatste kilometer had ik het toch wel erg moeilijk! Samen renden we door en uiteindelijk renden we hand in hand over de finish nadat we het irritante ventje net weer hadden ingehaald! 4 meter achter ons kwam Jorrit over de finish, onze missie was dus geslaagd! Onze tijd was 27:17 minuten, maar ik was al blij dat we onder het half uur gebleven waren. Na de run hebben we samen met de moeder en oma van Luz-anne en Joan en Barry Hollandse poffertjes gegeten en naar de band geluisterd.

’s Middags bleef Barry thuis en nam Joan ons mee op pad om ons de stranden in de omgeving te laten zien. We hebben erg mooie surfstranden gezien en lekker aan het water gelegen. Uiteindelijk kwamen we aan op de camping waar Greg en July (van het zeilen remember?) met hun tent stonden. Zij zijn fervente snorkelaars/duikers en erg bedreven in het vangen van vis en kreeft. Ze namen ons mee naar een stukje zee waar we hele grote pijlstaartroggen hebben gezien. Jorrit heeft er zelfs met één gezwommen tijdens het snorkelen! Helaas kwam ik hier te laat voor waardoor July me nog eens meenam op een snorkeltochtje. Toen we de moed bijna opgegeven hadden, zagen we een hele grote rog die ik geaaid heb. Super vet! ’s Avonds hadden we weer een barbie (BBQ) en ditmaal op de jachtclub van Barry, een erg gezellige avond volgde.

Op zondag was het de dag van de Jetty swim waarbij 1500 zwemmers om de Jetty zwemmen. Dit is nogal wat aangezien het betekend dat je dan dus zo’n 3,6 km zwemt! Voor mij was dat toch iets te gortig, vandaar dat ik had besloten deze mensen langs de kant toe te juichen. Het was een super leuk evenement met ontzettend veel sportieve mensen. Erg gaaf, wellicht doe ik volgend jaar wel mee ;-P (uhm…. ) ’s Middags namen Barry en Joan ons wederom mee op pad en gingen we naar Smithbeach, een plekje waar veel gesurft en gezwommen wordt. Wij hadden de surfplank ook meegenomen dus het was tijd voor onze surfles. Jorrit ging als eerst met Barry het water in, maar helaas lukte het hem maar niet om op de plank te gaan staan. Daarna was het mijn beurt om voor de allereerste keer een poging tot surfen te doen. Het bleek iets ingewikkelder dan ik dacht en inmiddels waren de golven ook hoger geworden waardoor het voor een beginner als ik, nog moeilijker was. Toch lukte het me een aantal keer om in ieder geval op mijn hurken op de board te zitten en één keer stond ik zelfs bijna! Een super leuke ervaring! Hierna zijn we gaan lunchen en hebben we nog wat gesnorkeld voor we terug naar huis gingen voor de barbie die we zelf hadden georganiseerd. Luz-anne en Joop en hun ouders zouden namelijk komen en ook opa Ynte kwam onze kant op. Een supergezellige avond volgde en ik voelde me helemaal part of the family! Wat een lieve mensen allemaal dat ze ons zo goed ontvangen hebben en blij zijn met ons gezelschap!

Op maandag was het toch echt even relaxtime voor Femke, heerlijk! ’s Avonds ben ik weer meegegaan naar het volleybal waar een team niet was komen opdagen. Hierdoor werd ik gevraagd mee te doen en moest ik tegen Joan volleyballen. Helaas verloren mijn partner en ik de pot, maar ik werd wel opgeschreven als beste speelster dus dat gaf me uiteraard een goed gevoel. Nadat ik met Joop van de Jetty afgesprongen was om wat verkoeling te krijgen, vertrokken we naar het huis van Luz-anne en Joop want ditmaal waren we uitgenodigd voor een barbie bij hun thuis! Uiteraard volgde er weer een gezellige avond, wat tevens ons afscheid betekende want de volgende ochtend namen Jorrit en ik de bus weer terug naar Perth.

Aangekomen in Perth werden we met open armen weer ontvangen door André en Marianne die ons meenamen naar the Swanriver voor een picknick onder het genot van een lekker glaasje wijn en fish & chips! Het was de perfecte manier om ons avontuur aan de westkust af te sluiten, wat hebben we het toch leuk gehad met al deze fijne mensen! Ik ben ontzettend blij dat ik tijdens mijn trip deze ‘change of plans’ heb ingelast want ik heb ontzettend genoten!

Op woensdag was het alweer tijd voor mijn laatste bestemming in Australië: Sydney. Hier vertel ik de volgende keer wat meer over aangezien dit verhaal alweer veel te lang is geworden!
Liefs, Femke