The Great Ocean Road
Door: Femke de Breed
Blijf op de hoogte en volg Femke
08 Februari 2013 | Australië, Adelaide
Iedereen die naar het zuiden van Australië reist moet 1 ding zeker hebben gezien/gedaan: The Great Ocean Road. Dit is één van de mooiste autoroutes ter wereld die begint in Torqay, ten westen van Melbourne, en eindigt in Port Fairy, 300 km verderop. De weg is vlak na de Eerste Wereldoorlog aangelegd. De Australische soldaten hadden meegevochten aan de kant van de Engelsen en als eerbetoon aan deze mensen besloot men een weg aan te leggen langs de zuidkust van Victoria. In 1932 werd de Great Ocean Road eindelijk voltooid.
Om 06.00 uur ’s ochtends stond mijn tourguide al voor de deur om me op te halen. Met kleine oogjes en een kleine glimlach ging ik in het busje zitten en haalden we de rest van mijn groepsgenoten op. Pia, een vrouw uit Duitsland, kwam naast me zitten en we hebben lekker zitten babbelen. Uiteindelijk bestond onze groep uit ongeveer 20 personen en gingen we op weg naar het grote avontuur.
De eerste stop was Bells Beach, dit is één van de surfmekka’s in Australië en tevens een plek waar het bekende surfmerk Rip Curl is ontstaan. We reden door en kwamen aan bij de ‘toegangspoort’ van The Great Ocean Road waar ik natuurlijk ook even mee op de foto moest. Hierna vervolgden we onze weg en stopten we bij Kenneth River waar ik voor het eerst mijn kleine koala vriendjes in het wild mocht aanschouwen. De oorspronkelijke populatie koala’s was in het begin van de 20e eeuw uitgeroeid in Zuid-Australië, maar door het uitzetten van koala’s zijn er nu weer verschillende populaties te bekennen en kon ik dit lieve, kleine beestje in het wild zien. Koala’s slapen zo’n 18 tot 22 uur per dag en daarom was het extra bijzonder om een koala te zien die in de boom aan het klimmen was, een goed moment voor paparazzi Femke om wat kiekjes te maken.
Na alle mooie natuurverschijnselen die we onderweg tegengekomen waren, was het tijd voor een welverdiende ‘fish en chips’ lunch bij Iluka Restaurant in Apollo Bay. Toch wel grappig om fish en chips te eten bij een Grieks restaurant. Na de lunch liet onze gids Matt ons een stukje Rainforest zien met supergrote bomen en uiteraard ontzettend veel groen. Het verschil tussen een regenwoud en een gewoon bos is dat er in een regenwoud allerlei verschillende bomen en planten leven met ieder hun eigen eco-systeem. Daarnaast ligt de vochtigheidsgraad in een regenwoud ook wat hoger. Zo zie je maar weer dat ik nog aardig oplet als er iets uitgelegd wordt ;)
Inmiddels was het tijd voor het hoogtepunt van de dag: ‘The Twelve Apostels’. Deze rotsengroep is de populairste attractie van de Great Ocean Road. Loodrecht uit de zee rijzen kalkstenen rotsblokken op uit de zee en maken de kust nog fotogenieker dan het al was. Gekeken naar de naam, zou je denken dat er ook 12 rotsblokken zijn. Toch is het begonnen met maar 9 rotsblokken, waarvan er nu nog maar 8 over zijn aangezien er één in 2005 is ingestort. Het blijft echter een prachtig plaatje en ik hoop dat ze nog miljoenen jaren zullen blijven bestaan zodat alle volgende generaties ze ook kunnen bekijken. De zee blijft namelijk van de rotsen snoepen dus de vraag is wanneer de volgende Apostel het onderspit zal delven..
We zijn ook nog even wezen kijken bij de rots: ‘Razorback’ die haar naam dankt aan alle kerven in de rots veroorzaakt door de wind en de zee. Tevens maakten we een wandeling naar een prachtig stukje zee, verscholen tussen de rotsen. Na het avondeten hebben we de zonsondergang vanaf een strandje bekeken en zijn we lekker gaan slapen in ons hostel.
De volgende ochtend gingen we op weg naar The Grampians National Park. Zoals jullie wellicht op het nieuws hebben gezien zijn bosbranden een groot probleem in Australië. In januari 2006 is ook dit nationale park geteisterd door een bosbrand waardoor 50% van het park werd weggevaagd. De natuur herstelde zich destijds redelijk goed en al snel begonnen de eerste eucalyptusbomen weer te groeien. Toch zie je uiteraard nog steeds de bewijzen van deze brand in het landschap.
Onderweg stopten we bij een wildlife park die we helemaal voor onszelf hadden. We kregen allemaal wat brood om aan de wallaby’s, kangaroe’s, alpaca’s en eenden te voeren. Super leuk om te doen en dit waren tenminste niet dieren die, zoals in de dierentuin van Steve Irwin, te veel eten kregen waardoor ze alleen maar lui in de schaduw lagen. Ze hadden ook een wombat, een super schattig beest die we mochten aaien en die tegen de wand op ging klimmen als hij niet genoeg geaaid werd (hoezo ‘ik wil aandacht?’). Nadat we door het hele park hadden gelopen stond er nog een verassing op ons te wachten. De eigenaar kwam aanlopen met een baby wallaby en een baby albino wallaby in een buidel. Daarnaast had hij een blauw tong leguaan en een slang die we vast mochten houden. Supergaaf om deze dieren van zo dichtbij te mogen aanschouwen en wat waren de wallaby’s toch schattig! De enige reden dat ik ze niet in mijn backpack heb gestopt, is omdat ik dan misschien over het toegestane gewicht ga, maar anders….
De ochtend was alweer bijna om toen we verder reden naar ons volgende hostel ‘Ned’s Beds’ in The Grampians. ’s Middags beklommen we de ‘Chatauquapeak’, een 2 uur durende wandeling waarna je een geweldig uitzicht op de beboste omgeving had. Na deze zware inspanningen was het tijd voor een gezamenlijke ‘barbie’ waar we kangaroe vlees voorgeschoteld kregen. Dit is het meest gezonde vlees dat er bestaat en het is nog heerlijk ook! Toch vreemd als je het vlees van een beest aan het eten bent dat 15 meter verder in het gras je aan zit te staren… mmmm…
En zo brak alweer de laatste dag van mijn tour aan. Onze gids was erg geïnteresseerd in de Aboriginals en vertelde ons daar veel verhalen over. De Aboriginals geloven dat alle landschappen zijn ontstaan door bepaalde mensen/ gebeurtenissen en vertellen deze ‘dreamtime stories’ aan elkaar door. Zo kom ik bij het verhaal van Bunjil en ik ga proberen die goed na te vertellen. De Aboriginals zeggen ook wel dat Bunjil de geest is van voorvaderen die het land en de dieren gecreëerd hebben. Hij heeft de mens gecreëerd en hem geleerd wapens te maken om te kunnen overleven. Toen hij klaar was met zijn werk, zijn hij en zijn familie door een cycloon meegenomen naar boven waar ze nu sterren zijn die neerkijken op hun creaties. Soms is Bunjil de grote adelaar die hoog boven ons vliegt. Op een gegeven moment was er een groot conflict tussen twee naties waardoor mensen met elkaar gingen vechten en ze niet meer goed zorgden voor het landschap en hun families. De zee werd boos, begon te stijgen en het bedreigde het hele land met overstromingen. De mensen gingen naar Bunjil en vroegen hem om hulp. Bunjil gaf hierop zijn akkoord met als voorwaarde dat de mensen hun wetten gingen accepteren en handhaven en elkaar met respect zouden behandelen. Vervolgens stapte hij naar de zee, pakte zijn speer en beval de zee te stoppen met stijgen en zo het gebeurde. Onze gids heeft ons vervolgens de wandschildering laten zien die de Aboriginals gemaakt hebben. Hierop is Bunjil te zien met zijn twee broers, afgebeeld als twee dingo’s (voorganger hiervan was de tijgerhond of iets dergelijks).
Na deze indrukwekkende verhalen nam Matt ons mee naar The Brambuk Aboriginal Cultural Centre waar we nog meer konden leren over de geschiedenis en cultuur van de Aboriginals. We lezen weerzinwekkende verhalen over de Aboriginals die jaren geleden bij bosjes vermoord werden. Families die uitelkaar gehaald werden en waarvan vrouwen en kinderen werden verkracht en vermoord. De autoriteiten van Australië hebben hier nooit echt de schuld van op zich genomen maar betalen de hedendaagse afstammelingen van De Aboriginals wel geld ter compensatie. Dit is de nr. 2 uitgavenpost voor de Australische regering. Veel Australische mensen vinden het moeilijk om hiermee om te gaan omdat zij in de praktijk zien dat de Aboriginals weinig uitvoeren. Bij hun staat familie op nummer 1 en als er iemand in de familie ziek is of gaat trouwen, dan gaan ze gewoon daarheen zonder dat op het werk te melden. Zo kan het zijn dat een Aboriginal opeens 2 weken niet komt opdagen waarna hij vrolijk weer verschijnt. Vooral in het midden van Australië kennen de Aboriginals grote drankproblemen. In deze steden proberen ze wel echt wat aan het drankprobleem te doen. Zo mag je per persoon maar 1 fles wijn per dag kopen en bijvoorbeeld voor 14 uur alleen light bier en na 14 uur wel gewoon bier kopen. Echt bijzonder om te horen en ik kan hier natuurlijk nog veel langer over doorpraten, maar dan wordt mijn verslag super lang dus als je er meer over wilt weten, dan vraag je het maar als ik terug ben ;)
Matt nam ons na deze culturele scholing mee naar enkele uitkijkpunten en de zogeheten ‘Jaws of Death’, één van de bizarre rots sculpturen gevormd door erosie. Hierna was het alweer tijd voor ons laatste hoogtepuntje: de McKenzie Falls. Na een stel eindeloze traptreden afgedaald te hebben sta je opeens voor een +/- 30 meter hoge waterval. Helaas moesten we daarna deze traptreden ook weer opklimmen, waar is mijn conditie gebleven??
De watervallen waren een geweldige afsluiting van de Great Ocean tour. Ik nam afscheid van de groep die weer terug zou gaan naar Melbourne en uiteindelijk kwam ik ’s avonds rond 20.00 uur aan in ‘Shakespeare Backpackers’ te Adelaide.
Liefs, Femke
Om 06.00 uur ’s ochtends stond mijn tourguide al voor de deur om me op te halen. Met kleine oogjes en een kleine glimlach ging ik in het busje zitten en haalden we de rest van mijn groepsgenoten op. Pia, een vrouw uit Duitsland, kwam naast me zitten en we hebben lekker zitten babbelen. Uiteindelijk bestond onze groep uit ongeveer 20 personen en gingen we op weg naar het grote avontuur.
De eerste stop was Bells Beach, dit is één van de surfmekka’s in Australië en tevens een plek waar het bekende surfmerk Rip Curl is ontstaan. We reden door en kwamen aan bij de ‘toegangspoort’ van The Great Ocean Road waar ik natuurlijk ook even mee op de foto moest. Hierna vervolgden we onze weg en stopten we bij Kenneth River waar ik voor het eerst mijn kleine koala vriendjes in het wild mocht aanschouwen. De oorspronkelijke populatie koala’s was in het begin van de 20e eeuw uitgeroeid in Zuid-Australië, maar door het uitzetten van koala’s zijn er nu weer verschillende populaties te bekennen en kon ik dit lieve, kleine beestje in het wild zien. Koala’s slapen zo’n 18 tot 22 uur per dag en daarom was het extra bijzonder om een koala te zien die in de boom aan het klimmen was, een goed moment voor paparazzi Femke om wat kiekjes te maken.
Na alle mooie natuurverschijnselen die we onderweg tegengekomen waren, was het tijd voor een welverdiende ‘fish en chips’ lunch bij Iluka Restaurant in Apollo Bay. Toch wel grappig om fish en chips te eten bij een Grieks restaurant. Na de lunch liet onze gids Matt ons een stukje Rainforest zien met supergrote bomen en uiteraard ontzettend veel groen. Het verschil tussen een regenwoud en een gewoon bos is dat er in een regenwoud allerlei verschillende bomen en planten leven met ieder hun eigen eco-systeem. Daarnaast ligt de vochtigheidsgraad in een regenwoud ook wat hoger. Zo zie je maar weer dat ik nog aardig oplet als er iets uitgelegd wordt ;)
Inmiddels was het tijd voor het hoogtepunt van de dag: ‘The Twelve Apostels’. Deze rotsengroep is de populairste attractie van de Great Ocean Road. Loodrecht uit de zee rijzen kalkstenen rotsblokken op uit de zee en maken de kust nog fotogenieker dan het al was. Gekeken naar de naam, zou je denken dat er ook 12 rotsblokken zijn. Toch is het begonnen met maar 9 rotsblokken, waarvan er nu nog maar 8 over zijn aangezien er één in 2005 is ingestort. Het blijft echter een prachtig plaatje en ik hoop dat ze nog miljoenen jaren zullen blijven bestaan zodat alle volgende generaties ze ook kunnen bekijken. De zee blijft namelijk van de rotsen snoepen dus de vraag is wanneer de volgende Apostel het onderspit zal delven..
We zijn ook nog even wezen kijken bij de rots: ‘Razorback’ die haar naam dankt aan alle kerven in de rots veroorzaakt door de wind en de zee. Tevens maakten we een wandeling naar een prachtig stukje zee, verscholen tussen de rotsen. Na het avondeten hebben we de zonsondergang vanaf een strandje bekeken en zijn we lekker gaan slapen in ons hostel.
De volgende ochtend gingen we op weg naar The Grampians National Park. Zoals jullie wellicht op het nieuws hebben gezien zijn bosbranden een groot probleem in Australië. In januari 2006 is ook dit nationale park geteisterd door een bosbrand waardoor 50% van het park werd weggevaagd. De natuur herstelde zich destijds redelijk goed en al snel begonnen de eerste eucalyptusbomen weer te groeien. Toch zie je uiteraard nog steeds de bewijzen van deze brand in het landschap.
Onderweg stopten we bij een wildlife park die we helemaal voor onszelf hadden. We kregen allemaal wat brood om aan de wallaby’s, kangaroe’s, alpaca’s en eenden te voeren. Super leuk om te doen en dit waren tenminste niet dieren die, zoals in de dierentuin van Steve Irwin, te veel eten kregen waardoor ze alleen maar lui in de schaduw lagen. Ze hadden ook een wombat, een super schattig beest die we mochten aaien en die tegen de wand op ging klimmen als hij niet genoeg geaaid werd (hoezo ‘ik wil aandacht?’). Nadat we door het hele park hadden gelopen stond er nog een verassing op ons te wachten. De eigenaar kwam aanlopen met een baby wallaby en een baby albino wallaby in een buidel. Daarnaast had hij een blauw tong leguaan en een slang die we vast mochten houden. Supergaaf om deze dieren van zo dichtbij te mogen aanschouwen en wat waren de wallaby’s toch schattig! De enige reden dat ik ze niet in mijn backpack heb gestopt, is omdat ik dan misschien over het toegestane gewicht ga, maar anders….
De ochtend was alweer bijna om toen we verder reden naar ons volgende hostel ‘Ned’s Beds’ in The Grampians. ’s Middags beklommen we de ‘Chatauquapeak’, een 2 uur durende wandeling waarna je een geweldig uitzicht op de beboste omgeving had. Na deze zware inspanningen was het tijd voor een gezamenlijke ‘barbie’ waar we kangaroe vlees voorgeschoteld kregen. Dit is het meest gezonde vlees dat er bestaat en het is nog heerlijk ook! Toch vreemd als je het vlees van een beest aan het eten bent dat 15 meter verder in het gras je aan zit te staren… mmmm…
En zo brak alweer de laatste dag van mijn tour aan. Onze gids was erg geïnteresseerd in de Aboriginals en vertelde ons daar veel verhalen over. De Aboriginals geloven dat alle landschappen zijn ontstaan door bepaalde mensen/ gebeurtenissen en vertellen deze ‘dreamtime stories’ aan elkaar door. Zo kom ik bij het verhaal van Bunjil en ik ga proberen die goed na te vertellen. De Aboriginals zeggen ook wel dat Bunjil de geest is van voorvaderen die het land en de dieren gecreëerd hebben. Hij heeft de mens gecreëerd en hem geleerd wapens te maken om te kunnen overleven. Toen hij klaar was met zijn werk, zijn hij en zijn familie door een cycloon meegenomen naar boven waar ze nu sterren zijn die neerkijken op hun creaties. Soms is Bunjil de grote adelaar die hoog boven ons vliegt. Op een gegeven moment was er een groot conflict tussen twee naties waardoor mensen met elkaar gingen vechten en ze niet meer goed zorgden voor het landschap en hun families. De zee werd boos, begon te stijgen en het bedreigde het hele land met overstromingen. De mensen gingen naar Bunjil en vroegen hem om hulp. Bunjil gaf hierop zijn akkoord met als voorwaarde dat de mensen hun wetten gingen accepteren en handhaven en elkaar met respect zouden behandelen. Vervolgens stapte hij naar de zee, pakte zijn speer en beval de zee te stoppen met stijgen en zo het gebeurde. Onze gids heeft ons vervolgens de wandschildering laten zien die de Aboriginals gemaakt hebben. Hierop is Bunjil te zien met zijn twee broers, afgebeeld als twee dingo’s (voorganger hiervan was de tijgerhond of iets dergelijks).
Na deze indrukwekkende verhalen nam Matt ons mee naar The Brambuk Aboriginal Cultural Centre waar we nog meer konden leren over de geschiedenis en cultuur van de Aboriginals. We lezen weerzinwekkende verhalen over de Aboriginals die jaren geleden bij bosjes vermoord werden. Families die uitelkaar gehaald werden en waarvan vrouwen en kinderen werden verkracht en vermoord. De autoriteiten van Australië hebben hier nooit echt de schuld van op zich genomen maar betalen de hedendaagse afstammelingen van De Aboriginals wel geld ter compensatie. Dit is de nr. 2 uitgavenpost voor de Australische regering. Veel Australische mensen vinden het moeilijk om hiermee om te gaan omdat zij in de praktijk zien dat de Aboriginals weinig uitvoeren. Bij hun staat familie op nummer 1 en als er iemand in de familie ziek is of gaat trouwen, dan gaan ze gewoon daarheen zonder dat op het werk te melden. Zo kan het zijn dat een Aboriginal opeens 2 weken niet komt opdagen waarna hij vrolijk weer verschijnt. Vooral in het midden van Australië kennen de Aboriginals grote drankproblemen. In deze steden proberen ze wel echt wat aan het drankprobleem te doen. Zo mag je per persoon maar 1 fles wijn per dag kopen en bijvoorbeeld voor 14 uur alleen light bier en na 14 uur wel gewoon bier kopen. Echt bijzonder om te horen en ik kan hier natuurlijk nog veel langer over doorpraten, maar dan wordt mijn verslag super lang dus als je er meer over wilt weten, dan vraag je het maar als ik terug ben ;)
Matt nam ons na deze culturele scholing mee naar enkele uitkijkpunten en de zogeheten ‘Jaws of Death’, één van de bizarre rots sculpturen gevormd door erosie. Hierna was het alweer tijd voor ons laatste hoogtepuntje: de McKenzie Falls. Na een stel eindeloze traptreden afgedaald te hebben sta je opeens voor een +/- 30 meter hoge waterval. Helaas moesten we daarna deze traptreden ook weer opklimmen, waar is mijn conditie gebleven??
De watervallen waren een geweldige afsluiting van de Great Ocean tour. Ik nam afscheid van de groep die weer terug zou gaan naar Melbourne en uiteindelijk kwam ik ’s avonds rond 20.00 uur aan in ‘Shakespeare Backpackers’ te Adelaide.
Liefs, Femke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
