Nieuw Zeeland, wat een mooie wereld!

Een aantal weken geleden keek ik mijn ogen nog uit op Fraser Island, wat een prachtig stukje wereld! Nu ik Nieuw Zeeland gezien heb, is de verwondering over al het moois nog veel groter geworden. Vandaag ben ik weer aangekomen in Christchurch, eindpunt van mijn Nieuw Zeeland tripje. Tijdens deze trip ben ik ontzettend veel mensen tegengekomen waarmee ik geweldige minuten, uren en dagen heb doorgebracht: Carolina bijvoorbeeld uit Chili met haar favoriete woorden ‘I love you, my friend!’ en Lauren en Melinda uit Amerika, Michaela uit Canada, Emily, Jenny, Vicky uit Engeland, Fiona uit Zweden, Santiago en David uit Argentinië en Dennis, Tim uit Sydney, Jasmine en ?? uit Melbourne, Lianne, Sanne, Claire, Nick en Maaike uit Nederland. Waarschijnlijk ben ik nog een hele riedel vergeten, maar het geeft wel aan hoeveel mensen ik in de afgelopen twee weken ontmoet heb die stuk voor stuk onderdeel zijn gaan uitmaken van deze ongelooflijke reis.

De vorige keer eindigde ik mijn reisverslag bij mijn skydive in Nelson. Het volgende plaatsje op de kaart is dan Greymouth. Onderweg daarnaartoe stopten we bij Cape Foulwind, Irimuhuwhero, Truman Track en Punakaika ofwel ‘The Pancake Rocks’. Hele mooie stukjes natuur die uiteraard veel meer aandacht verdienen dan wat ik er nu over schrijf, maar ja.. ik kan niet aan de gang blijven! Met de ‘Magic family’ (volgens Carolina) vervolgden we onze reis naar Greymouth waar ik me al snel thuis voelde in het hostel ‘Noah’s backpackers’. In het hele hostel vind je het thema ‘dieren’ terug en zo kwam het dat ik de ‘pigroom’ kreeg (bespaar me de grappen, haha). Ik had ditmaal de hele kamer voor mezelf, dat is toch wel heel prettig voor een keertje! ’s Avonds gingen we naar bierbrouwerij Monteith’s (altijd goed!) om te zien hoe het bier gebrouwen wordt, maar uiteraard ook om enkele biertjes te proeven. Daarna zijn we met zijn allen uit eten geweest en dat was een erg goed middel om elkaar beter te leren kennen. In de groep zaten ook twee donkere moslima’s uit Melbourne waar ik het erg goed mee kon vinden. Zo kwam het dat ik die avond in mijn korte broek met een hoofddoek om door Greymouth liep, een goede reden voor de inwoners van Greymouth om mij eens goed aan te staren :P.

De volgende ochtend gingen we op weg naar Franz Josef. Een klein plaatsje (+/- 330 inwoners) tussen de grote gletsjers ‘Franz Josef Glacier’ en ‘Fox Glacier’. Vanaf dit plaatsje kan je dus mooie hikes maken op de bergen. Op weg naar Franz Josef kwamen we met onze Magic Bus eerst langs het plaatsje Ross, een goudmijnstadje. In het stadje kan je nog steeds goud vinden en zie je bijvoorbeeld ook nog de echte gevangenis. Helaas regende het die dag continu en kregen we in de bus al te horen dat er die middag geen hikes gedaan konden worden op de berg. Het water van de rivier stond namelijk te hoog om eroverheen te kunnen. Zo kwamen we in de stromende regen aan in een gezellig hostel in Franz Josef en zat er niets anders op dan eens even lekker te chillen. ’s Middags ben ik met Carolina naar het Kiwi Centre gegaan om een kijkje te nemen bij deze typisch Nieuw Zeelandse vogels. ’s Avonds hebben we met zijn allen een film gekeken en zijn we, een tikje teleurgesteld, toch maar gaan slapen.

Aangezien ik niet alle tijd van de wereld heb in Nieuw Zeeland, stond de Magic Bus de volgende ochtend alweer op me te wachten om naar Lake Wanaka te gaan. Gelukkig was het weer aardig opgeklaard waardoor de stops onderweg ook een stuk mooier waren. We stopten bij Lake Matheson oftewel ‘Mirror Lake’. Dit meer staat bekend om haar reflecterende views van Aoraki oftewel ‘Mount Cook’, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Hier heb ik dus maar even flink wat kiekjes gemaakt en ontmoette ik mijn volgende reismaatjes: Nick en Maaike uit Amsterdam. Toen we bijna in Wanaka waren stopten we nog bij Puzzling world waar we ons goed vermaakt hebben. Dit is een soort pretpark met een groot doolhof waar je je weg in moet vinden. Binnen hebben ze dan een aantal kamers waar niets is wat het lijkt en je dus continu voor de gek wordt gehouden. Heel grappig! Aan het eind van de middag kwamen we aan in Lake Wanaka, weer zo’n prachtig meer! ’s Avonds hadden we een poolcompetitie tussen de mensen van de andere bussen (Strae en Kiwi) die wij uiteraard gewonnen hebben (ik lag er al snel uit, maar het gaan om de teamprestatie he..!).

Ook de dag hierop reisde ik weer verder, ditmaal op weg naar Queenstown waar ik 4 nachten zou blijven. We stopten bij de Kawarau Bridge waar je kunt bungyjumpen. Dit is de plek waar het commerciële bungyjumpen is begonnen. Het was vanaf deze plek dat in 1988 de pioniers AJ Hackett en Henry van Asch zich aan een elastiek van de brug af gooiden. Sindsdien is het werelds bekendste plek om te bungyjumpen en spring je zo’n 43 meter naar beneden. Het was ook deze plek waar Nick, Maaike en ik op het idee kwamen om niet te bungyjumpen, maar de Nevis Swing te doen: de grootste swing ter wereld. Hierbij wordt je gelift op 160 meter boven de bergbodem, dan wordt je plotseling losgelaten waarbij je met een 70 meter vrije val en een snelheid van 120 kilometer per uur door de vallei wordt geslingerd. Het leek ons een stuk spectaculairder dan een ‘saaie bungyjump’, maar hierover later meer.

Eenmaal aangekomen in Queenstown liet onze buschauffeur ons ’s avonds het nachtleven zien in dit toch wel kleine stadje. We gingen naar The World Bar waar je de zogeheten ‘tea pots’ kunt bestellen. Theepotjes met een mixdrankje er in waar je dan shotglaasjes bij krijgt, lekker hoor! Al met al een hele gezellige avond! De volgende dag maakten we (Maaike, Nick, Tim en ik) een hike (Nick haat het woord ‘wandelen’) de berg op. Dit was nog best pittig aangezien je steil omhoog loopt, maar het uitzicht was prachtig! Tijd dus voor een spectaculaire fotoshoot! ’s Avonds was het tijd voor de wereldberoemde Ferg Burger, een hele grote, overheerlijke hamburger die ik van mijn levensdagen niet op krijg maar die zoooooooooo lekker is! En dan te bedenken dat ik in Nederland NOOIT hamburgers eet! Wat reizen al niet met je doet…

De ochtend daarop was voor ons een belangrijk moment. We gingen namelijk de Nevis swing doen! In de stromende regen stonden we klaar voor ons moment. Aangezien het enger was om de swing achterstevoren te doen, leek dat me wel een goed idee. Samen met Tim hing ik boven de berg in de stromende regen te wachten tot we losgelaten werden. Tim vond het allemaal erg spannend en kneep me helemaal fijn, vooral toen we ook daadwerkelijk losgelaten werden! Wat een heerlijk gevoel in je buik als je opeens de leegte in valt! Dit was wel weer een hoogtepuntje van mijn reis want hoewel het erg koud en nat was, gaf het wel weer een onwijze kick! Omdat we hierna echt wel even wat lekkers en warms verdiend hadden, haalden we op de terugweg een heerlijke beker warme chocolademelk bij de Cookie shop (zoooooo lekker!) en zo sloten we de dag weer perfect af.

Op vrijdag leek het wel of het nooit geregend had, want toen ik wakker werd om 5.50 uur was het een stralende dag. Een perfecte dag om naar de Millford Sounds te gaan! Dit is het bekendse Fjord van alle fjorden in Nieuw Zeeland. Vanaf Queenstown zit je 5 uur in de bus om bij de haven te komen, een lange reis dus want na 2 uur op de boot gezeten te hebben moet je ook weer 5 uur terugrijden. Deze bustocht ging niet iedereen in de koude kleren zitten. Door de slingerende bergweggetjes werd menig buspassagier een beetje misselijk en hoorden we af en toe van die heerlijke braakgeluiden (iewl!!). Ik heb me tijdens deze reis gelukkig niet verveeld want naast de muziek van Nick in mijn linkeroor en het spelletje ‘op zoek naar Wallie op zijn telefoon’, reden we door de meest prachtige landschappen en keek ik mijn ogen uit.

Eenmaal aangekomen bij de haven stapten we op de boot die ons de Millford Sounds ging laten zien. De boot voer tussen de inmens hoge rotspartijen door en we zagen prachtige watervallen. Iedereen die naar de Millford Sounds is geweest zal het met me eens zijn: dit prachtig stukje natuur is gewoon in geen levensdagen te beschrijven. Wat hebben we genoten toen we op het voordek van de boot zaten te genieten van het uitzicht. Uiteraard moesten Nick en ik ook nog even het bekende stukje uit de film ‘Titanic’ nadoen: ‘I’m the king of the world!!!’. Want zo voelde dat toch wel even..
We zagen ook nog een aantal ‘furseals’ op de rotsen luieren, heel schattig om te zien (daar had ik er natuurlijk nog lang niet genoeg van gespot).
En dan ben je, voor je het weet, weer terug in de haven en ga je de bus weer in voor de 5 uur durende terugrit. Omdat dit onze laatste Queenstown dag was, moesten we die natuurlijk wel even goed afsluiten met opnieuw een overheerlijke Ferg burger en een ijsje met chocoladesaus van de Mac!

Helaas lieten we Tim de volgende ochtend achter in Queenstown, maar Maaike en ik zullen hem waarschijnlijk weer ontmoeten in Sydney waar hij ons zijn woonplaats gaat laten zien. Op weg naar Lake Tekapo stopten we wederom voor een mooie uitzicht foto in het Waitaki district, waarna we naar een zalmkwekerij gingen waar je de zalm zelf mocht voeren. In het prachtige, blauwe water zwemmen duizenden zalmen. Je ziet pas echt hoe groot ze zijn als je wat voer in het water gooit en ze naar boven zwemmen om het op te eten. Uiteraard hadden we ook de mogelijkheid om zalm te kopen, maar aangezien dit één van de twee vissen is die ik echt heel vies vind, heb ik dat maar niet gedaan.
Ook Lake Tekapo bleek weer een plaatje van een ansichtkaart te zijn, wat een prachtig blauw meer! Het water van het meer komt via de Godley river die haar oorsprong heeft in de zuidelijke alpen waardoor het water zo blauw is, maar ook heel erg koud. Het hostel ‘Lakefront Lodge’ ligt aan het water en door de glazen muur aan de waterzijde heb je vanuit de woonkamer van het hostel een prachtig uitzicht over het water. Nick, Maaike en ik besloten die avond uit eten te gaan, want het was onze laatste avond samen. In een restaurantje heb ik weer sinds tijden genoten van een heerlijk biefstukje (incl. glaasje wijn), wat smaakt dat toch goed als je heel lang op pasta’s etc. hebt geleefd!

En de volgende ochtend was het alweer zo ver.. Nick en Maaike reisden door naar Christchurch en ik bleef nog een dag je in Lake Tekapo. Na hun uitgezwaaid te hebben werd ik opgehaald voor mijn paardrijtocht. Het was een 2 uur durende rit over de berg langs het meer, prachtig! Mijn paard ‘Blue’ (hij was toch echt bruin..) deed het voortreffelijk en ik heb er echt van genoten. Om spierpijn te voorkomen ben ik daarna maar even de hot pools in gedoken die Lake Tekapo te bieden heeft.

De ochtend erop ging ik alweer naar Christchurch waar ik na een wandeling door de Botanic Gardens mijn Argentijnse vriend David weer ontmoette. Hij stond natuurlijk al op me te wachten voor een potje pingpong. Uiteraard heb ik hem weer dik ingemaakt zodat ik met een gerust hart mijn mandje in kon duiken.

Vandaag de dag schrijf ik dit blog en zit ik te wachten op mijn vlucht naar Melbourne. Wat heb ik er veel zin in om mijn reismaatjes Brenda, Eva en Musu weer te zien! De planning is om tot en met Australia day (26 januari) in Melbourne te blijven, daarna een tour te doen van 3 dagen over The Great Ocean Road naar Adelaide. Op 2 februari vlieg ik dan met Jorrit naar Perth voor 11 dagen waar we verblijven bij zijn familie. Uiteindelijk vlieg ik dan weer naar Sydney waar ik met Tim en Maaike de stad ga verkennen voor ik naar Maleisië vlieg waar ik Jennifer weer zal zien. Wat een plannen allemaal en wat gaaf om al die leuke mensen weer te zien! Ik heb er in ieder geval ontzettend veel zin in!

Liefs, Femke