Mijn laatste dagen in Vietnam

Om alvast een beetje in de winterstemming te komen zit ik hier op het vliegveld van Singapore te genieten van een warme chocolademelk. Zucht.. Ik heb echt nog niet heel veel zin om naar huis te gaan.. Het reisvirus heeft me weer te pakken ;)

Mijn vorige verhaal eindigde op vrijdagochtend, toen ik met Esther en Frank de sleepersbus instapte op weg naar Ho chi minh. In deze bus zit je op een gewone busstoel, alleen staat hij in de ligstand en zit je boven elkaar. Heel grappig.. Alleen hebben de Vietnamezen er niet echt rekening mee gehouden dat de meeste buitenlanders wat groter zijn dan zij ;) gelukkig paste ik er net in.. Maar Frank had er ietsje meer moeite mee..

Aangekomen in Ho Chi Minh na een reis van zo'n 5 a 6 uur nam ik afscheid van Frank en Esther. Zij zouden die avond weer naar Nederland vliegen en ik had nog twee nachtjes in de stad. Ik had een hostel geboekt waar ik in een kamer sliep met 8 andere meiden. Het zag er heel netjes uit en zo was ik niet echt alleen in de grote stad. Na mezelf geïnstalleerd te hebben ging ik op onderzoek uit in de grote stad. De volgende ochtend zou ik de Cu Chi tunnels bezoeken, dat zijn de tunnels gegraven door de Vietcong, die zij gebruikten in de strijd met de Amerikanen. Om mezelf daarop voor te bereiden ging ik die middag op weg naar het war museum. Onderweg kwam ik Esther en Frank tegen (hoe toevallig!) dus die heb ik maar weer gedag gezegd en een fijne reis gewenst.

Het war museum was interessant maar was wel heel erg vanuit het oogpunt van de Vietnamezen opgezet. Daarna heb ik een hapje gegeten op de street market en ben ik over de night market gelopen. Wat een sfeer! Die avond was ik ontzettend moe en ben daarom maar vroeg naar bed gegaan.

De volgende ochtend stond de bus om 8.00 uur voor de deur om naar de Cu CHi tunnels te gaan. In de bus kwam een grote Anerikaan (Cody) naast me zitten met een bril, een baard en knijterlang haar. We raakten aan de praat en zo vertelde hij bijvoorbeeld dat hij in Los Angeles woont en daar werkt in de filmindustrie als setter. Hij zet alle sets klaar voor de films die opgenomen worden. Super interessant! Dus gelijk maar ff foto's bekeken en geluisterd naar zijn verhalen.

Aangekomen bij de tunnels bleek het wel echt heel toeristisch. Hordes mensen werden van het ene plekje naar het andere plekje geleid door gidsen waar dan een stukje werd verteld. We zagen een schuilplaats onder de grond, allerlei verschillende vallen die de Vietcong opzetten voor de Amerikanen en een grote Amerikaanse legertank. Als ik zo die vallen zag, dan zou ik me destijds toch niet heel safe gevoeld hebben in de jungle.. Met luiken in de grond waar dan speerpunten zaten met gif er op etc... Doodeng!

Hierna kwamen we op de shooting range waar je mocht schieten met geweren. Daarvoor moest je natuurlijk wel kogels kopen... Duur grapje en een beetje vreemd in een omgeving waar zoveel gruwelijks is gebeurt. Cody wilde evt wel een m16 proberen maar uiteindelijk toch maar niet gedaan. Thuis heeft hij een scala aan geweren (liet even een foto van zijn collectie zien...). Hij komt uit Iowa en daar is dat schijnbaar de normaalste zaak van de wereld ;)

Hierna was het tijd om zelf de tunnel in te gaan. Deze is 140 meter lang en wordt naar het einde toe steeds krapper tot je uiteindelijk in een ontzettend hete, krappe ruimte zit waar je schouders de muur raken. Ik ben niet claustrofobisch maar dit werd mij zelfs te veel. Aangezien je om de 20 meter Eem uitgang hebt ben ik onderweg mar afgehaakt. Wat een ervaring.. Niet voor te stellen dat daar mensen in geleefd hebben!

Na deze indrukwekkende Tour zijn Cody en ik nog even wezen shoppen op de Ben Tanh market waarna ik weer naar mijn hostel ging. Die middag arriveerden Marieke en Kay in de stad en zodoende gingen we voor mijn laatste avond lekker uit eten. Daarna zijn we wezen poolen waar Cody en een vriend ook aansloten. Het was een superavond, zelfs nog aangesloten bij een pub crawl, waarbij ik uiteindelijk om 03.00 uur mijn bedje opzocht.

Op mijn laatste dag heb ik nog even geshopt envoor de laatste keer noodles gegeten tot ik werd opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Inmiddels dus in Singapore aanbeland en de warme choco was heerlijk. Over tien minuten boarden om terug naar dat koude kikkerlandje te vliegen.. Helaas..

Voor mij had deze vakantie nog heel wat langer mogen duren. Ik heb enorm genoten van het land, het eten en alle lieve mensen die ik heb ontmoet. Wat voel ik me bevoorrecht dat ik zoiets kan doen en wat ben ik trots op mezelf dat ik het avontuur weer ben aangegaan. Vietnam... Wat was je mooi!